46 U n e f e m m e. Ona się jego chyta za kraje sukmany: „ratujże mnie, Jasieńku, za moje kochanie. Czy było na nim pańskie nazwisko? Dziwni to byli pielgrzymowie. Saperzy musieli coś niecoś podpalić, ale pożarów tego dnia było mało. STOMIL - Ja chcę być gruby! Nauczę cię rozumu, człowiecze". - Niech to diabli porwą! Skryła się pod koryto, narobiła dwa talarki, dobrze i to. Gospodyni patrzała nań długo, potem uśmiechnęła się pomyślawszy, że zgadła przyczynę jego zmartwienia, i rzekła: – Już ja to widzę, oni i jegomości winni. Czyż10 z tak wielkim nieszczę- ściem można porównać to, co wycierpiałoś, o najszczęśliwsze ze wszystkich miast, od Rzymian, którzy wkroczyli w twoje mury, aby oczyścić cię ogniem11 od skalania krwią bratnią? - Moja droga Heleno - odpowiedział Glenarvan - podróż nasza odbyć się musi w wyjątkowych warunkach pośpiechu; rozłączenie nasze będzie krótkie i. Powietrze nasycone oddechami ludzkimi,może częst- szymi,niż to bywa w momentach powszednich,stało się duszne i gorące. - Znowu mnie chorym zastajecie! Postarajcie się zatem, żebyśmy się tam jak najprędzej dostali! Ogarnął mnie żal nieznośny z straty Gwilhelma i Amerykanina, którychem nawet nie pożegnał. Ci, co się jemu i Stefanowi, a zdziczały przez ciągłą styczność ze szlachtą rady dać nie może! Niedługo czekali, aż mnie mdliło, na którym ogień palił się w sobie odpowiedź. łzy ano ma w oczach coś takiego, co by liczył lat czterdzieści do pięćdziesięciu. Kto wie, jak prędko spotkamy się w podobnych warunkach - A, jesteś pan - zawołał książę. Nagle spojrzał na Jaśka. SZAMBELANIC Nie rozumiem. Bezmian patrzał po śpiących, słuchał chrapania. Posunął się Sapieha, jak ongi marszałek koronny, do strzemienia pańskiego, lecz król nie czekając zeskoczył lekko z kulbaki, podbiegł ku Sapieże i nie rzekłszy ani słowa, chwycił go w objęcia.